Hogyha lennék...

 

                                                                  Hogyha lennék fűzfa lombja,

                                                                     fűzfa karom elringatna,

                                                                    és ha lennék kis madárka,

                                                                   minden dalom hozzád szállna.

                                                                      És ha lennék búvó patak,

                                                                        eloltanám a szomjadat.

                                                                     Vagy ha kósza szellő lennék,

                                                                           arcod körül lengedeznék.

                                                                    Lennék lábnyom, út porában,

                                                                         csillagfény az éjszakában,

                                                                        rosszkedvednek múló perce,

                                                                       napsugár, mely melengetne,

                                                                       lennék kéz, mely megkeresne,

                                                                        téged hozzám, elvezetne.

                                                                        Hogyha lennék…de nem lehet,

                                                                         ember vagyok, aki szeret: 

                                                                     Talán bűnös, talán igaz,

                                                                  csöppnyi sóhaj, csöppnyi vigasz.

Ha jönnél felém...

         

Ha jönnél felém, mint enyhe szellő,   
és simogatnád az arcomat, 
megérteném te félve jövő,  
a benned dúló harcokat.

S ha jönnél felém mogorva széllel,
és cibálnád bőszen hajamat,
rád nevetnék én mit sem sejtőn,
feléd nyújtva az ajkamat.

És jöhetnél felém vad viharral,
mint őrjöngő, jeges fergeteg,
két kezed szelíden lefognám,
eléd borulva, reszketeg.

Mert nincs oly álca, mi elválaszthat
egymástól, szerető szíveket,
mit belül hordunk, az számít csak,
nem rejtheti el fergeteg.